به گزارش کسب و کار نیوز به نقل از پایگاه خبری اتاق تهران، از صنعت سیمان به عنوان پیشران و چرخ محرک برای توسعه کشورها یاد می شود، صنعتی که درحال حاضر باتوجه به تولید سالانه حدود 70 میلیون تن سیمان و به همین میزان کلینکر ( بین پنج کشور اول جهان) و کارخانه های متعدد و پیشرفته یکی از صنایع مهم کشور محسوب می شود، صنعتی با حدود 100 سال قدمت در کشور که افراد بسیاری برای تعالی آن در طول چندین دهه گذشته تلاش کرده اند، افرادی همچون منوچهر سالور که بسیاری از او به عنوان « پدر صنعت سیمان» یاد می کنند، کسی که در طی بیش از 50 سال فعالیت در این حوزه در راه اندازی و مدیریت واحدهای سیمانی متعددی در کشور همچون کارخانه سیمان فارس، درود، بهبهان، آبیک و... نقش مهمی را ایفا کرد و در کنار این ها در واقع بسترها و زمینه های لازم برای توسعه کشور و ساخت بسیاری از تاسیسات و زیرساخت های عمرانی را فراهم کرد. 
او فرزند حسنقلی میرزا سالور ( اعتماد‌السلطنه ) بود و در مهر 1293 یعنی 102 سال پیش در تهران به دنیا آمد و به دلیل از دست دادن پدرش در کودکی نزد مادر و خواهرش بزرگ شد. منوچهر سالور با پشت سر گذاشتن مقطع ابتدایی به دبیرستان صنعتی ایران و آلمان رفت و در سال 1314 در رشته برق درسش را به به پایان رساند و پس از آن به ‌عنوان کارآموز فنی در کارخانه سیمان ری مشغول به کار شد. خود او چند سال پیش در گفت و گو با ماهنامه علمی تخصصی فناوری سیمان ( کمی پیش از فوتش در سال 1389) گفته بود:« ضمن تحصیل در دبیرستان و دانشکده در تعطیلات تابستانی در کارخانه سیمان ری با دستمزد روزانه 17 ریال به کارآموزی فنی مشغول بودم و از همین زمان تدریجا با صنعت سیمان که تازه در کشور رواج پیدا کرده بود و همچنین کاربرد آن در امور ساختمانی و عمرانی آشنا شدم.»
منوچهر سالور با پایان دور دبیرستان در هنر سرای عالی ( دانشگاه علم و صنعت فعلی) مشغول به تحصیل شد و توانست در رشته مهندسی برق و ماشین فارغ التحصیل شود، پس از آن او راهی خدمت سربازی شد و پایان این دوره در سال 1319 با سمت کمک مهندس برق در کارخانه سیمان ری مشغول کار شد؛ کارخانه ای که در نوجوانی تجربه کار در آن را داشت و بعدها نیز در مقاطع مختلف در آن کار کرد، تاجایی که خودش آن را «خانه دومش» می دانست. در آن زمان منوچهر سالور تا سال 1325 یعنی به مدت 6 سال در این کارخانه باقی ماند و تاجایی در کارش پیشرفت کرد که مدیر این کارخانه شد البته پایان این دوران برای او دلچسب نبود زیرا با قدرت گرفتن حزب توده درسال 1325 در کشور، روزی عناصر نفوذی این حزب او را مجبور به استعفا و کنارگیری از کار در سیمان ری کردند. خودش در گفت و گویی آن ماجرا را این گونه تعریف کرده است:« با نفوذ حزب توده در سال 1325 در کارخانه سیمان ری مجبور به ترک آنجا شدم و بعد به بنگاه امور صنعتی و معدنی رفتم و به عنوان بازرس فنی بنگاه امور صنعتی و معدنی منصوب شدم. همچنین پس از آن به دستور داود پیرنیا معاون نخست وزیر و رئیس بازرسی کل کشور به سمت بازرس فنی نخست وزیری درآمدم ولی با انحلال بازرسی نخست وزیری در نهایت به بانک صنعت و معدن رفتم و رئیس اداره تهیه مواد اولیه قسمت بازرگانی شدم.»
البته حضور او در بانک صنعت و معدن هم چندان طولانی نشد و او در نهایت باز به کارخانه سیمان ری که دیگر از زیر نفوذ حزب توده خارج شده بود، بازگشت و تلاش کرد تا عقب افتادگی ها و تعطیلی برخی از واحدها را جبران کند. « با اشتیاق فراوان دوباره به کارخانه ری بازگشتم، آذر سال 1326 بود، ابتدا به سمت کفیل و سه ماه بعد یعنی در اسفند همان سال به سمت رئیس کل کارخانه منصوب شدم.» سالور با بازگشت به سیمان ری  برای ترمیم خرابی ها اکثر ساعات شبانه ‌روز در کارخانه به ‌سر می ‌برد و حتی به روایت مهندس احمد زنگنه، رئیس بنگاه صنعتی و معدنی آن دوران «تخت خوابش» را هم به کارخانه برده بود.
از سیمان فارس تا راه اندازی کارخانه دورود
دومین مدیریت صنعتی سالور بر کارخانه سیمان فارس بود. در سال 1326 گروهی از سرمایه داران به فکر راه اندازی کارخانه سیمان در شیراز افتادند، آن ها با سرمایه اولیه 200 میلیون ریال در سال 1327 شرکت سهامی سیمان فارس را ثبت کردند و کارهای اجرایی برای احداث کارخانه را شروع کردند که همزمان شد با اعلام نیاز و حمایت سازمان برنامه با راه اندازی طرح های سیمانی از سوی سرمایه گذاران در سه استان فارس، خوزستان و آذربایجان؛ سازمان برنامه در اطلاعیه ای اعلام کرده بود که حاضر است با سرمایه گذران حوزه سیمان در این شهرها مشارکت داشته باشد، اتفاقی که در راه اندازی سیمان فارس در نهایت افتاد و سرمایه گذاران این واحد به سازمان مراجعه کردند و این شد که پای منوچهر سالور هم به این واحد باز شد. سازمان برنامه به او که حالا از مدیران موفق صنعتی کشور محسوب می شد ماموریت داد تا علاوه بر مکان یابی دقیق، امکان و شرایط راه اندازی این کارخانه را نیز بررسی و فراهم کند ولی خب این شروع ماجرا بود زیرا طولی نکشید که سالور به عنوان مدیرعامل این شرکت انتخاب شد و در نهایت این پروژه در سال 1334 به بهره‌برداری رسید. یکی از کارهای مهم منوچهر سالور درآن زمان تشویق شرکت نفت به کشیدن خط لوله گاز از گچساران به شیراز و استفاده از گاز به ‌عنوان ماده سوختی به جای نفت در کارخانه سیمان فارس در سال 1340 بود.
در همین زمان که کارخانه سیمان فارس در حال شکل گرفتن بود سازمان برنامه، طرحی برای تاسیس کارخانه سیمان دورود هم در حال بررسی داشت زیرا ساخت سد دز که از اولویت های دولت بود و برای تامین سیمان و مواد اولیه آن نیاز به احداث کارخانه ای جدید بود. بر همین اساس در شهریور سال 1328 به منوچهر سالور که حالا مدیرعامل سیمان فارس بود، ماموریت داده شد که به عنوان ارزیاب برای تعیین محل کارخانه به دورود برود و او نیز گزارشی دراین باره تهیه و به حسین نفیسی رئیس سازمان برنامه وقت ارائه داد و او نیز دستورات لازم برای شروع کار ساخت کارخانه سیمان جدید را صادر کرد ، کارخانه ای که بعد با گرفتن مجوزهای لازم از دو مجلس سنا و شورای ملی آن زمان به زیر مجموعه سیمان فارس که مدیریتش با سالور بود، درآمد و از سازمان برنامه منتزع شد. با این اتفاق نام شرکت سیمان فارس هم به شرکت فارس- خوزستان تغییر کرد. منوچهر سالور درباره تحولات بعد از این اتفاق و تولیدات کارخانه سیمان درورد برای تامین سیمان مورد نیاز در مصاحبه با مجله تخصصی فناوری سیمان، گفته است:« تاسیس کارخانه سیمان دورود به خاطر احداث سد دز بود و برای این کار به سیمان مخصوصی نیاز بود که مطابق استاندارد خاصی تولید شود، بنابراین مهندسین کارخانه دورود مشخصات سیمان مورد نیازشان را از مهندس ویلیامز ( مهندس احداث سد) دریافت کردند و از اواخر سال 1339 طبق مشخصات تولید کردند و نتیجه موفقیت آمیز بود.»
توسعه پایتخت و مراکز نفتی؛ سیمان آبیک و بهبهان
بعد از راه اندازی واحدهای سیمانی در شهرهای مختلف حالا دیگر نوبت به پایتخت در حال توسعه بود که واحد جدید تولید سیمان در آن راه اندازی شود؛ البته در آن زمان کارخانه های سیمان ری و سیمان تهران در شرق پایتخت ( ابتدای جاده ورامین) در حال تولید و فعالیت بودند ولی واقعیت این بود که تمام نیازها را کفاف نمی دادند و همین شد که سرمایه گذاران سیمان فارس- خوزستان به فکر راه اندازی واحد جدیدی افتادند که در 90 کیلومتری تهران قرار داشت و همچنان دارد، غول بزرگ صنعتی که در حاشیه اتوبان تهران قزوین جای گرفته است. ساخت کارخانه اواسط سال 1349 شروع و در اواسط سال 1351 به پایان رسید. در کنار نگاه توسعه طلبانه به پایتخت شرکت سیمان فارس خوزستان توجه ویژه نیز نسبت به پروژه های عظیم نفتی، گازی و عمرانی در جنوب داشت و از همین رو واحد تولید سیمان بهبهان را نیز احداث کرد. تاسیس کارخانه سیمان بهبهان توسط سیمان فارس- خوزستان در سال 1352 شروع شد. ماشین‌های اساسی کارخانه ژاپنی و بخشی نیز از آلمان خریداری شدند ولی نصب آن ها توسط کارشناسان سیمان فارس، خوزستان صورت گرفت که دیگر به دلیل تعدد تاسیس واحدهای سیمانی در کار خود زیردست شده بودند.  ظرفیت این کارخانه 2750 تن در روز بود و در سال 1355 به بهره برداری رسید.
کارخانه قند و روش مدیریتی سالور
منوچهر سالور علاوه بر مدیریت و راه اندازی 5 کارخانه سیمان در کشور از سوی سازمان برنامه برای تاسیس تعدادی از کارخانه‌های قند کشور نیز انتخاب شده بود و در پروژه های مختلفی در این صنعت هم مشارکت داشت. احداث کارخانه قند فسا در سال 1333، کارخانه قند قهستان در خراسان جنوبی در 1338 (با ظرفیت 500 تن در روز) ، کارخانه قند پارس ، قند اقلید و قند یاسوج هم نقش داشت و مدیریت بخش هایی از این پروژه ها برعهده او بود. در واقع در آن زمان سازمان برنامه به منوچهر سالور به چشم یکی از مدیران استراتژیک و توسعه ای کشور نگاه می کرد و تلاش داشت تا از او برای تحقق طرح های توسعه ای در مناطق مختلف استفاده کند.
اما در این بین شاید این سوال مطرح شود که رمز موفقیت سالور در مدیریت این تعداد کارخانه و به نتیجه رسیدن پروژه های مهم صنعتی چه بود؟ در کتاب پنجاه کنشگر دراین باره نوشته شده:« روش مدیریت سالور تعهد به کار و توجه به جنبه‌های انسانی کار بود. او به توانمندی نیروی کار اعتماد داشت همین نکته زمینه شکوفایی استعداد آن ها را در محیط کار فراهم می کرد. او تلاش کرد مهندسین ایرانی زیردست خارجی‌ها، به تمام امور کارخانه، دانش فنی و... تسلط پیدا کنند تا اگر مهندس خارجی از ایران رفت امور واحد صنعتی از کار نیفتد. همچنین مبالغ گزافی ارز از بودجه مملکت برای پرداخت حقوق به خارجی ‌ها از کشور بیرون نرود. او در تمام دوران مدیریتش اجازه نداد تمام کارها فنی بر عهده مهندسان خارجی باشد. فعالیت اداری را از امور سیاسی دور کرد. در عین حال از ارتباطات سیاسی برای حل مشکلات گروه‌ها و توسعه واحدهای صنعتی کشور استفاده کرد. روابط گسترده سالور با گروه‌های مختلف اجتماعی مثل علما، سیاستمداران روشنفکران، فعالان اقتصادی، بوروکرات ‌های صاحب مقامات اداری و ... به او در پیشبرد بسیاری از مسائل کمک می‌ کرد.»
در کنار این اصول مدیریتی و ارتباط گسترده منوچهر سالور برای کارگران واحدهایش اهمیت و ارزش بسیاری قائل بود و تلاش می کرد تا کارگرانش را تاجایی که می تواند مورد حمایت قرار دهد و برای آن ها امکانات زندگی خوب مانند مسکن، خدمات رفاهی، درمانی و حتی تحصیلی را فراهم کند. علاوه براین او در کارهای خیریه نیز فعال بود و در ساخت مدارس مختلف، موسسه های درمانی، مساجد، درمانگاه و... مشارکت می کرد. یکی دیگر از ویژگی های او اهمیت دادن به کارهای تشکیلاتی و حضور موثر در انجمن ها و نهادها بود به صورتی که در کنار افرادی همچون مهندس بازرگان از اعضا هیات موسس انجمن اسلامی مهندسین محسوب می شود.
با پیروزی از انقلاب و با حکم مهندس بازرگان نخست‌ وزیر دولت موقت که سابقه دوستی چندین ساله با منوچهر سالور داشت مدتی او سرپرست بنیاد پهلوی که نامش به علوی تغییر کرده بود، شد البته چند روز پیش از استعفای بازرگان از نخست وزیر سالور هم از این نهاد رفت و این در واقع آخرین کار مدیریتی بود که او برعهده گرفت. سالور خاطرات سال ها کار و مدیریتش در مجتمع های صنعتی مختلف را در دو جلد کتاب با عنوان « خاطران و خدمات مهندس منوچهر سالور» در سال های 1378 و 1380 منتشر کرد. همچنین به پاس سال ها کار و تلاش برای توسعه کشور از سوی انجمن مهندسان مکانیک برای او در 83 سالگی بزرگ داشتی برگزار و او به عنوان مهندس مکانیک برجسته ایران معرفی شد. کتابخانه دانشکده مکانیک علم و صنعت نیز در سال 1377 به مناسبت شصتمین سال فارغ ‌التحصیلی سالور دراین دانشگاه به نام او نامگذاری شد. منوچهر سالور پس از 60 سال تلاش در زمینه مدیریت صنعتی و در سن 96 سالگی در دی ماه 1389 در منزلش در گذشت.